جون می کنیم تو زندگی حس می کنیم که زنده ایم

جوونی ها رو باختیم و فکر می کنیم که برنده ایم

نشون می دیم که کوهیمو هیچکی حریفمون نشد

کوه شدن اختیاری نیست زندگی مهربون نشد

تا یک شکسته می بینیم واسش چه اشکا روونه

خودمون هم خوب می دونیم که از دل تنگمونه

دل می شکنیم می سوزونیم اصلا مهم نیست واسمون

اما تا ما رو می شکنن می نالیم از دست زمون

ظاهر کارم که شده قه قهمون به آسمون

کلی برو بیا داریم اما چقدر بی هم زبون

گول می زنیم خودمون رو به آب و رنگ زندگی

عاشقی رو دوست داریم ولی برای رفع خستگی

به سادگی دل می دیمو به سادگی دل می کنیم

واسه یک لحظه دل خوشی به هر دری در می زنیم

روز و شبامون می گذرن بی خبر از دل پیر شده

یادش بخیر جوونی رو وقتی می گیم که دیر شده

با همه اون برد و باخت باید که از نو زد و ساخت

باید که عشق رو خوب شناخت

جمله دوست دارم باید بجاش گفت و شنید

دارو باشیم نه داروغه باید به آیینه رسید

وای اگر تنها شوم از فریادت

در میان نفرت و درد دست و پا می زدم وقتی تو را صدا کردم
آرامش از آشنایی نبود که بازگشت
وقتی تو هویدا شدی
آتش سزایش بود یا دوایش ... نمی دانم
و خودم را دوباره میان رازها و حقیقت گم شده می بینم
هنوز این تحیر را جای خیلی چیزها دوست دارم
می دانم و می بینم که زمان معصومیت خیلی وقته است که گذشته
پس این پاکی از کجاست که خواسته می شود
تشنگی است یا چیزی که مزه ی واقعیت دارد ؟
صرفا به خاطر بی فایدگی بی فایده ها زنده شدی
یا به خاطر خلاء خالی خیالی که آخرین دست و پایش را می زند؟
نوری که قبل از خاموشی بلند می سوزد و
تاریکی
وای بر من اگر تنها شوم از فریادت