سلام به دوستای گل و گلاب و میوه ی کمیابم

دوباره آپولیدم(پیشنهاد میکنم حتی اگه الان وقت ندارید این آپ رو سیو کنید و بعدا بخونید

چون به نظر من خیلی خیلی قشنگه...)

امروز میخوام شعری از یکی از شعرای مورد علاقم واستون ببنویسم

البته این شعرش خیلی مشهوره شایدم واستون تکراری باشه . من که خوشم اومد ازش امیدوارم شما

هم خوشتون بیاد .خوب دیگه چون یکم طولانیه صحبتم رو کم می کنم :

دوستان شرحِ پریشانی من گوش کنید

                               داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید

                           گفتگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی؟

                           سوختم ،سوختم این راز نگفتن تا کی؟

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

                          ساکنِ کویِ بتِ عربده گویی بودیم

عقل و دین باخته ، دیوانه ی رویی بودیم

                          خسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر من و دل بند نبود

                         یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگسِ غمزه زنش این همه بیماری نداشت

                        سنبلِ پرشکنش هیچ گرفتاری نداشت

این همه مشتری و گرمیه بازار نداشت

                       یوسفی بود و هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که گرفتار شدش من بودم

                      باعث گرمیه بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

                    داد رسوایی من ، شهرتِ زیبایی او

بس که داادم همه جا شرحِ دلارایی او

                    شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سرِ برگِ منِ بی سر و سامان دارد؟

                               << وحشی بافقی>>