شيطوني بوديا!

الهى بى پناهان را پناهى
به سوى خسته حالان كن نگاهى
مرا شرح پريشانى چه حاجت
كه بر حال پريشانم گواهى
خدايا تكيه بر لطف تو دارم
كه جز لطفت ندارم تكيه گاهى
دل سرگشته ام را رهنما باش
كه دل بى رهنما افتد به چاهى

...................

سلام

وقتي داشتم ميخوندم ياداون دوران افتادم وتودلم حرفاتون رو تاييد مي کردم

يادش بخير

سلام سيما جان خوبي مطلبت بامزه بود مثل هميشه بهت خسته نباشيد مي گم اگر دوست داشتي سري به وبم بزن با شعري زيبا اپم گلم موفق باشي باز سر مي زنم

سلام جالب بود
مادر کودکش را شير ميدهد و کودک از نور چشم مادر خواندن و نوشتن مي آموزد ... وقتي کمي بزرگتر شد کيف مادر را خالي ميکند تا بسته سيگاري بخرد ... ... بر استخوانهاي لاغر و کم خون مادر راه ميرود تا از دانشگاه فارغ التحصيل شود وقتي براي خودش مردي شد پا روي پا مي اندازد و در يکي از کافه ترياهاي روشنفکران کنفرانس مطبوعاتي ترتيب ميدهد و ميگويد: عقل زن کامل نيست....
منتظر حضورتان هستم شايد درد دل هايمان يکي باشد.

يا حق.

سلام من خوب يادمه

ممنون جالب بود

قال الاْ مامُ عَلي بنُ الْحسَين، زَيْنُ الْعابدين عليه السلام: يَا ابْنَ آدَم، إ نَّكَ لا تَزالُ بَخَيْرٍ ما دامَ لَكَ واعِظٌ مِنْ نَفْسِكَ، وَ ما كانَتِ الْمُحاسَبَةُ مِنْ ‏هَمِّكَ، وَ ما كانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعارا.(4)

اي فرزند آدم، هميشه در عافيت و خير خواهي بود مادامي كه از درون خود پند دهنده‌اي داشته باشي و محاسبه‌(نفس) از كارهاي مهمت باشد و ترس از (عاقبت امور) سرلوحه‌ات گردد.